Ang “Pagpag” ay isang malalim na nakaugat at malawakang pinagkaka-abalahan na pamahiin sa kultura ng mga Pilipino. Nagmumula ito mula sa komplikadong pagkakalangkapan ng espiritwal na paniniwala at kultural na kaugalian, at ito’y nagpapakita ng paggalang ng mga Pilipino sa yumaong tao at kanilang malalim na takot sa negatibong enerhiya o masamang espiritu.
Kapag ang isang tao ay dumalo sa lamay o burol, itinuturing na malapit sila sa mga taong nagdadalamhati, pati na rin sa espiritu ng yumao. Naniniwala ang mga tao na itong malapit na pagkakalapit ay naglalagay sa kanila sa panganib ng pag-akumula ng negatibong enerhiya o ng pag-akit ng mga naglalakad na espiritu na maaaring naroroon sa lugar ng pagdadalamhati. Ang takot ay na ang mga enerhiya o espiritu ay maaaring sumunod sa tao pauwi, na nagdudulot ng malas, sakit, o iba pang negatibong kaganapan.
Upang labanan ang posibleng panganib na ito, ang pamamalakad ng “pagpag” ay pumapasok sa larawan. Ang salitang “pagpag” ay nangangahulugang tanggalin, at ito’y may kasamang isang hanay ng mga hakbang na naglalayong linisin ang sarili mula sa anumang natitirang negatibong impluwensya. Pagkatapos lumisan sa lamay o burol, madalas na pinipilit ng mga indibidwal na yukubin ang kanilang mga damit, mga kamay, o katawan upang simbolikong alisin ang mga enerhiyang ito. Maaaring iwasang diretsong bumalik sa tahanan ang ilan, at mas pinipili nilang bumisita sa ibang lugar o dumating sa isang pampublikong lugar bago bumalik sa tahanan. Ang karagdagang hakbang na ito ay ginagawa upang higit pang iwasan ang anumang negatibong enerhiya na sumusunod sa kanila.
Ang paniniwala ay na sa pamamagitan ng pisikal na pag-aalis sa mga enerhiyang ito, maaaring mabuwag ang anumang mga koneksyon na maaaring nabuo at mapigilan ang mga ito na pumasok sa kanilang mga personal na espasyo. Sa pamamagitan nito, inaasahan nilang maiwasan ang mga potensyal na bunga ng pagdadala ng mga enerhiyang ito sa kanilang mga sarili.
Ang terminong “pamahiin,” na nagpapalitaw ng kahulugan ng “superstition,” ay nagbibigay-diin sa sistemang paniniwala sa likod ng “pagpag.” Ang pamamalakad na ito ay hindi lamang tungkol sa simpleng pisikal na aksyon; ito’y tungkol sa pag-aalaga sa sarili mula sa mga hindi nakikitang at posibleng mapanganib na puwersa. Ito’y isang pagpapakita ng paggalang sa mga yumao, isang kultural na pagtanggap sa mga misteryo ng buhay sa kabilang buhay, at isang paraan upang mag-navigate sa komplikadong mundo sa pagitan ng mga buhay at espiritwal.
Sa buod, ang “pagpag” ay isang pamamalakad na nakaugat sa kultura ng mga Pilipino, na nagpapaugnay ng espiritwal na paniniwala, paggalang sa mga yumao, at pagnanais na maprotektahan ang sarili mula sa mga negatibong impluwensya. Ito’y naglilingkod bilang isang makahulugang halimbawa kung paano ang mga tradisyon ay maaaring magbigay-ginhawa, gabay, at isang pakiramdam ng kontrol sa mga panahon ng pagkawala at kahinaan.
