Bakit Hindi Natin Maaaring Puhunanin ang mga Bata?

Ang paglalakad sa Rizal Boulevard ay nagbibigay ng pagkakataon na maranasan ang magandang paglubog ng araw kasama ang kalmadong asul na dagat. At sinasabi natin sa ating sarili, “Ah, ang buhay ay maganda. Salamat sa Diyos!” Kasabay nito, nagiging saksi rin tayo sa mga hindi pagkakapantay-pantay at kawalan ng katarungan sa buhay kapag nakikita natin ang mga maliliit na bata na mukhang nagugutom at marurumi, namamalimos o natutulog sa mga bangko. At sinasabi natin, “Ang buhay ay hindi patas.” Ngunit dahil tayo ay manhid, walang pakialam, o sobrang abala, nawawalan tayo ng ideya kung ano ang gagawin sa isa sa mga “pagkakaiba” ng buhay – ang mga walang magawa, mahina, walang tirahan, at walang kapangyarihang mga bata. Hindi natin alam ang mga sagot. Ngunit alam natin ang ilang bagay —

Ang mga batang lumalaki sa kapaligiran ng kakulangan, kahirapan, at takot ay magiging galit at mapanirang mga matatanda; ang mga batang lumalaki sa tuloy-tuloy na kondisyon ng pagkabalisa na hindi alam kung saan pupunta o kanino kakausapin o hihingi ng tulong, alinman para sa kaginhawaan at lunas, ay magiging mga taong palaging nag-iisa, malungkot, at pinagkaitan.

Ngunit ang mga bata sa mahihirap na pamilya ay hindi lamang ang mga nabubuhay sa “kawalan.” Mayroon din tayong mga bata sa ating paligid na hindi kayang matuto dahil kulang sila ng suporta mula sa tahanan at paaralan. May mga bata sa atin na nahihirapan nang labis kaysa sa kanilang pang-unawa kung paano haharapin ang buhay dahil sa mga magulang na umaasa sa kanila na kumilos nang higit sa kanilang kakayahan sa pag-unlad. Mayroon ding mga bata na tinutulak sa tabi, inaapi, at pinahihirapan dahil nakikita sila ng kanilang mga kapwa at pamilya na kakaiba. May mga bata na itinutulak sa mga sitwasyon na walang kahulugan sa kanila ngunit natatakot magtanong at humingi ng tulong. Ang mga bata ay palaging “itinutulak” sa mga bagay o sitwasyon na hindi nila gawa.

Gaano kalaking pagtulak ang kaya ng mga bata bago sila lumaban? Kanino sila maaaring lumapit?

Ang ilan ay lumalapit sa loob, nagtataas ng mataas na pader sa paligid nila at nagiging withdrawn. Ang iba ay lumalapit sa mga grupo na nagsasamantala sa kanila para sa kita. Ang ilan ay lumalaban sa iba upang “bawiin” ang kapangyarihan na sa tingin nila ay nawala sa kanila. Kapag wala silang mapuntahan para sa seguridad at kaginhawaan, hahanapin nila ang mga lugar na maaaring punan ang puwang, sa kasamaang-palad, ito ang mga lugar na mapanira sa kanila at sa mga nasa paligid nila.

Kailangan nating tugunan ang mga puwang na ito. Sa prinsipyo, marami na tayong nagawa tungkol sa edukasyon ng mga nasa laylayan, pagbibigay ng mga pagpipilian para sa mga batang nabubuhay sa mataas na stress na kapaligiran, pagtulong sa mga magulang na maunawaan ang malaking impluwensya nila sa buhay ng kanilang mga anak (ngunit ang mga magulang na ito ay tila hindi nauunawaan). Para sa ating bahagi, kaunti lang ang nagawa natin para makahanap ng mabisang estratehiya upang lutasin ang mga isyung ito.

Marami ang nag-uusap tungkol sa masasamang epekto ng pagkalulong sa droga ngunit kulang ang usapan kung bakit maraming bata at kabataan ang nakakaramdam ng pangangailangang subukan ang droga. Tayo ay lahat takot sa maraming bagay na bihira tayong tumigil upang pag-isipan kung paano ang isang extended na kamay o isang taos-pusong yakap ay maaaring mas makapangyarihan kaysa sa “kapangyarihan” na maibibigay ng shabu.

Sobra nating iniingatan ang ating mga anak sa halip na bigyan sila ng emosyonal na kakayahan upang pangalagaan ang kanilang sarili at kakayahang bumuo ng makabuluhang ugnayan sa mga taong iba.

Mas marami tayong oras na ginugugol sa ating mga trabaho kaysa sa ating mga anak ngunit inaasahan natin na sila ay magpapakita ng mga halagang hindi nila alam dahil walang nagtuturo sa kanila.

Ang mga bata ang kinabukasan. Bakit napakahirap para sa atin na mag-invest sa kanila? Kailangan tayo ng mga bata upang ipakita sa kanila ang daan at bigyan sila ng pakiramdam ng paghikayat, kaligtasan at pagmamahal. Kailangan nila ng istruktura at limitasyon higit pa sa pisikal na parusa at malupit na salita. Kung ipapakita sa kanila ang pagmamahal, pasensya at malasakit, matututo sila ng katatagan at pakikiramay. Kung makikita nila ang mundo nang may anticipasyon at kumpiyansa, hindi nila mararamdaman ang pangangailangang mang-bully ng ibang bata para ipakita sa mundo na sila ay kagalang-galang at karapat-dapat mahalin. Kapag pinahahalagahan ang kanilang mga nagawa, matututo silang magsikap pa at maghangad na maging mas mabuting indibidwal. Mangangarap sila para sa mga bituin; kapag sila ay nadapa sa proseso ng pag-abot sa kanilang mga pangarap, hindi sila susuko, sa halip, sila ay magpapatuloy at babangon muli.

Ngayon ang tamang panahon upang talagang tingnan ang ating sarili at akuin ang responsibilidad para sa nangyayari sa mga bata sa planetang ito. Tandaan natin — sina Bill Gates, Mahatma Gandhi, Steve Jobs, at iba pang mga pilantropo ay hindi lamang ang makakapagpabago sa mundo. Kadalasan, isang matapang na bata na may napakalaking pangarap ang maaaring magpaikot nang mas mabilis sa mundo at mag-iwan ng napakalaking epekto para sa milyun-milyong tao upang tamasahin.